Хор "Радасць"

Каб быць шчаслівым, трэба, каб цябе разумелі. У гэтым сэнсе ўдзельнікам хору ветэранаў Навагрудка пашанцавала. Таму што кожны знайшоў тут, у калектыве сваіх аднадумцаў. Так ўжо павялося, што і святкуюць разам, і паход у музей, на выставу – таксама ўсім калектывам. І , канешне, канцэрты - за час свайго існавання хор выступаў не толькі ў Навагрудку і раёне.Спевакам былі ўдзячны слухачы шпіталя для інвалідаў ў Бараўлянах, іх з задавальненнм слухалі ў Іўі, Гродна і іншых мясцінах. Усе спевакі ў большасці сваёй - гэта ў мінулым выкладчыкі школ, тэхнікумаў, кіраўнікі дзяржаўных устаноў. Іх аптымізму могуць пазайздросціць нават маладыя.


Хор быў заснаваны вясной 1989 года. За гэты час у калектыве склаліся свае, як бы няпісаныя законы, традыцыі. Адзін з такіх прыемных момантаў – гэта ўрачыстае святкаванне юбілеяў, калі пішуцца сцэнарыі, выпякаюцца смачныя караваі, складваюцца букеты не толькі з кветак , але і з гародніны і садавіны. І ўсё гэта яны робяць сваімі рукамі. І невыпадкова хор мае назву “ Радасць”. А што азначае хор у жыцці кожнага з удзельнікаў?


На гэтае пытанне харысты адказалі так:
Запольская Ніна Самуілаўна (да пенсіі працавала ў каледжы выкладчыкам хіміі):
У хоры я ўжо дзесяць год. Мне ўсё тут падабаецца – і калектыў, і рэпертуар, і кіраўнік. Кіраўнікі былі розныя, але цяперашні падабаецца больш за ўсіх. У яе вельмі добрыя адносіны да нас, пенсіянераў.
Нікалаеня Ніна Рыгораўна (у мінулым выкладчык сацыяльна-эканамічных дысцыплін Навагрудскага гандлёва-эканамічнага каледжа):
- Я вельмі люблю спяваць. Хажу з задавальненнем на ўсе рэпетыцыі, нягледзечы на сваю занятасць, бо яшчэ працую выхавацелем ў інтэрнаце.
Гурэцкая Ганна Міхайлаўна (працавала дырэктарам райспажыў саюза, была упраўляючай Навагрудскага аддзялення ашчадбанка):
- Люблю спяваць, люблю гэты калектыў, не ўяўляю сябе без гэтага занятка. Песня мне падымае настрой і самаадчуванне.


Галанава Ганна Іванаўна (у мінулым камендант інтэрната):
- У хоры я даўно - больш дзесяці год. Усё мне тут падабаецца. Стараюся ніколі не прапускаць рэпетыцый – гэта ўжо стыль жыцця.
Кур’ян Алена Фёдараўна (працавала ў гандлі):
- Я жыву адна , дзеці раз’ехаліся. Але я не адчуваю сябе адзінокай, дзякуючы таму, што хаджу ў хор. Рэпетыцыі магу прапусціць толькі ў нейкіх крайніх выпадках. Люблю выступаць. Спявала заўсёды, часта ў канцэртах.
Латышэвіч Ірына Сямёнаўна (да пенсіі працавала ў камбінаце надомнай працы):
- У хоры я ўжо чатыры гады, падабаецца… Тут я атрымоўваю зарад бадзёрасці, задавальнення.
Оброжка Алена Іванаўна (працавала да пенсіі на заводзе, у гандлі):
- Я ў хоры ўжо дванаццаць год. Люблю жыць з песняй – гэта заўсёды падымае настрой.
Валчок Галіна Аляксееўна (працавала ў мінулым на швейнай фабрыцы):
- У хоры - тры гады. Падабаецца спяваць, падабаюцца людзі з якімі кантактую. Гэта частка майго жыцця - хор.


Рамановіч Ірына Мікалаеўна:
- Я некалі працавала ў аддзеле культуры. Мы разам з Сіняўскім Антонам Міхайлавічам гэты хор стваралі. Я, помню, зрабіла прапанову стварыць новы калектыў. І сама стала адразу ўдзельніцай. Праўда доўгі час пасля смерці дачкі не хадзіла, а пасля зноў вярнулася сюды. Так, хор, як было ўжо сказана, частка майго жыцця.
Бушарава Клаўдзія Мікалаеўна (працавала на металургічным заводзе на Урале апаратчыцай):
- Спяваць вельмі люблю, спявала яшчэ са школьнай парты. Хаджу на ўсе рэпетыцыі, нягледзячы ні на дрэннае надвор’е , ні на здароў’е. Падабаецца выступаць.
Прахарэвіч Надзея Аляксандраўна (да пенсіі працавала ў бібліятэчнай сістэме):
- Спяваць люблю, спявала са школьных гадоў – часта прымала ўдзел у канцэртах. Усё жыццё практычна жыву з песняй. Тут я знайшла калектыў , дзе адчуваю сябе вельмі ўтульна.


Апанюк Валянціна Яўлампіеўна (падчас асваення цаліны ў маладыя гады працавала трактарысткай, заўсёды была актывісткай самадзейнасці):
- Усё маё жыццё прайшло з песняй. А інакш проста не магло быць. Я нават марыла стаць артысткай, бо люблю не толькі спяваць, але з задавальненнем і танцую, і чытаю вершы. Люблю сцэну ўсёй душой. У гэтым калектыве магу хоць часткова рэалізаваць сваю мару.
Валенцік Ганна Сцяпанаўна (працавала выкладчыкам эканамічных дысцыплін у Навагрудскім гандлёва-эканамічным каледжы):
- У хоры шэсць гадоў. Хор – гэта мая другая сям’я. Прыходжу сюды і ўсе мае непрыемнасці адыходзяць. Падымаецца настрой. Мне яго падымае ў першую чаргу баяніст сваімі заліхвацкімі пераборамі. Спяваю тут з задавальненнем.


Смірноў Вячаслаў Аляксандравіч (былы ваеннаслужачы):
- Я спяваю з1965 года, у гэтым хоры амаль дзесяць год. Быў ваенным, спяваў у арміі, цяпер хаджу ў хор ветэранаў і рады, што ў мяне ёсць такая магчымасць. Усё падабаецца.
Запольскі Александр Сцяпанавіч (былы інжынерна-тэхнічны работнік аўтабазы):
- У хоры дзесяць год. Падабаецца калектыў. І мы тут не толькі спяваем, але і адзначаем дні нараджэння, юбілеі, нейкія святы, ездзім разам на экскурсіі. Акрамя таго, мы абменьваемся інфармацыяй. І пагэтаму хор у маім жыцці займае вялікае значэнне.


Недабольскі Казімір Міхайлавіч (да пенсіі працаваў аграномам):
- Хор – гэта маё жыццё. Я і жыву, напэўна, дзякуючы хору, хаця здароў’е падводзіць. Удзел у гэтым калектыве прыдае мне сіл і духоўнай моцы. Я ўдзячны сваім калегам за падтрымку, якую яны мне аказваюць, за іх увагу. І ўсё для мяне гэта многа значыць.
Шагідзевіч Барыс Адамавіч (працаваў кладаўшчыком на заводзе газавай апаратуры):
- У хоры я з 1995 года. Спяваю з задавальненнем. Песня дапамагае жыць, не дарэмна пра гэта нават песня складзена. Кідаю ўсе справы і іду на рэпетыцці абавязкова.
Вось так шчыра выказалі свае думкі ўдзельнікі самадзейнага калектыву, якому, дарэчы, у 1997 годзе было прысвоена званне “народны”. Трэба таксама адзначыць, што ўдзельнікі, не толькі таленавітыя людзі да песен, але сарод іх ёсць і спрытныя танцоры, і таленавітыя дэкламатары. Так ні хто не можа пераўзыйсці ў чытанні баек, гумарэсак Грыня Міхаіла Сяргеевіча – лаурэата Рэспубліканскага значэння самадзейных артыстаў, альбо Недабольскага Казіміра Міхайлавіча.


Застаецца яшчэ дадаць, што кіраўніком калектыву з’яўляецца малады харавік Галушкова Святлана Уладзіміраўна, якая хутка знайшла агульную мову з гэтымі цікавымі, ініцыятыўнымі людзьмі.
СВЯТЛАНА АБДУЛАЕВА