Музыка ветра

Мінуў толькі першы месяц навучальнага года, а самадзейны музычны ансамбль “ Музыка ветра” пад кіраўніцтвам Святланы Абдулаевай даў шэраг канцэртаў для школы - інтэрната з парушэннем мовы і агульнаадукацыйных школ горада.

- Скажыце, калі ласка, калі і як быў створаны ансамбль?
Пра гэта я марыла даўно, але ансамбль быў створаны толькі ў 2006 годзе. Проста раней у музычнай школе не было класа гітары. Калі ж клас адкрыўся, я падрыхтавала гітарыстку Вязнікаву Ксенію, якая ўжо мае неабходныя навыкі ігры на гэтым інструменце. Акрамя таго, падабраліся якраз і аднаго узросту балалаечнікі Пілюцік Дзіма, Мазалеўскі Уладзіслаў і іншыя. Асамбль не уваходзіць у маю педагагічную нагрузку – праца з гэтым калектывам – мая пазашкольная работа. Займаемся ў вольны час, а яго, на жаль, заўсёды не хапае.


- А чаму менавіта такая назва “Музыка ветра”?
Вецер – гэта сімвал. Вецер можа быць лёгкім, халодным, парывістым, лагодным і г. д. А музыка таксама можа быць розная па характару, па стылю. Акрамя таго, для музыкі, як і для ветра, не існуюць межы, мытні. Гэта самы дэмакратычны від мастацтва. І мы плануем уключаць у свой рэпертуар творы кампазітараў розных краін. Хаця асновай будуць усё ж такі народныя апрацоўкі.


- А якія былі мэты пры стварэнні ансамбля?
Я не ставіла мэтай іграць складаны ў плане выканання і ўспрымання рэпертуар. Я лічу сваёй задачай даць магчымасць маладым музыкантам рэалізаваць свае творчыя, артыстычныя здольнасці, прывіць ім добры густ. Акрамя таго, хацелася б праз ансамбль пазнаёміць падлеткаў, моладзь горада і раёна з добрай беларускай музыкай і музыкай іншых краін свету.


- Раскажыце , калі ласка, яшчэ пра свае планы...
Планы, канешне, ёсць, але для іх рэалізацыі патрэбны пэўныя ўмовы. Па-першае, як я ўжо сказала, на гэта трэба мець многа часу. Але акрамя музыкі існуе многа іншых сфер жыцця, якія мяне цікавяць. А ў сутках, на жаль, толькі дваццаць чатыры гадзіны. Па- другое, каб стварыць добры ансамбль патрэбны грошы – на нотную літаратуру, на транспартныя расходы, на касцюмы і ў рэшце рэшт на інструменты. А зараз, напрыклад, добрая балалайка ручной работы каштуе прыкладна тысячу даляраў. А так хацелася б зрабіць некалькі тэматычных праграм. У першую чаргу – праграму заснаваную на творах беларускіх кампазітараў і беларускім фальклоры; у тым ліку і фальклоры Навагрудчыны. Але ж гэты фальклор, па-першае, трэба яшчэ сабраць. А пасля яшчэ трэба знайсці добрага аранжыроўшчка. І на гэта патрэбны грошы, бо ўсё гэта поўнасцю зрабіць сама я не ў стане.


Вельмі хацелася б зрабіць яшчэ праграму з цыганскіх мелодый. Цыгане – у мінулым выгнаннікі з Індыі. Рассяляючыся па ўсім свеце яны ўбіралі у сябе культуру розных народаў. І мяне заўсёды цікавіў іх максімалізм. У іх як бы нічога няма напалову – калі яны весяляцца, то з размахам; калі кахаюць, то палымяна. Максімалізм гэты праяўляўся у іх заўсёды і ў празе да самога жыцця. І ў халады, і ў туманы, і ў галечу – у табары не знікалі песні.
Дык вось, каб стварыць такую праграму – не дастаткова знайсці нотную літаратуру, што дарэчы, таксама не проста; зрабіць аранжыроўкі; урэшце рэшт пагаварыць з цыганкай Азай ці сустрэцца з цыганскім баронам. Трэба яшчэ добра ведаць гісторыю гэтага народа, яго традыцыі, звычкі і псіхалогію цыганскай душы.


Яўген Лапцеў